Ołtarz główny jest wykonany w stylu rokokowym. Kolumnowy, z glorią w zwieńczeniu, z retabulum z faliście zamkniętą wnęką i profilowaną ramą zróżnicowaną rzeźbami aniołków oraz rzeźbionymi główkami aniołków. Nad mensą wznosi się tabernakulum typu szafkowego z zewnętrznymi kolumnami. Częściowo ołtarz ten spłonął w trakcie pożaru kościoła w 1820 roku, po czym nastąpiła jego rekonstrukcja.
Ołtarz ten jest wklęsły, trójosiowy z nasadą, oddzielający prezbiterium od dawnego chóru. Osie skrajne są ukośne, wysunięte ku przodowi, z zamkniętymi półkoliście bramkami, zróżnicowane kolumnami, między którymi na tle płycin stoją posągi czterech ewangelistów trzymających księgi Pisma Świętego. Od lewej znajdują się: św. Łukasz – którego symbolizuje wół, św. Marek – którego symbolizuje lew, św. Jan – którego symbolizuje orzeł, oraz św. Mateusz.
Głowice kolumn są korynckie, dźwigają przyczółek bogatego i okazałego gzymsowania. Na nim rzeźby klęczących na obłokach aniołków, zaś na krańcach wazony, w nich bukiety złotych kwiatów. Nasada z prześwitem okolonym obłokami z promieniami i Gołębicą, w tle okno dawnego chóru zakonnego. Z prawej strony rzeźba Chrystusa, z lewej Boga Ojca, wokół aniołki, główki aniołków a w zwieńczeniu krzyż. W centralnej części ołtarza wisi cudowny obraz Chrystusa Cierniem Ukoronowanego, a na jego zasuwie znajduje się obraz przedstawiający scenę zdjęcia Chrystusa z krzyża.
